HOOFDSTUK 8
De volgende dag werd Christel met zware hoofdpijn hoestend wakker. Helemaal geradbraakt deed ze een halfslachtige poging op te staan. Ze probeerde tevergeefs uit bed te komen en toen dat niet lukte begon ze Winnie te roepen.
'Winnie. Winnie!'
Het bleef stil in huis.
Christel wist zich uiteindelijk in een half zittende houding te wurmen en zette haar voeten naast het bed. Vreemd dat Winnie nog niet thuis was! Hoe laat was het eigenlijk. Ze keek naar de wekker die op het nachtkastje stond. Wat! Het was al 21.00 uur. Ze had dus de hele dag geslapen. Ze hees zich aan het voeteneind van het bed omhoog en sleepte zich naar de badkamer waar ze zich overgaf aan de warme stralen van de massagestand van de doucheknop.
Toen ze een half uur later, gekleed in een lekker dikke badjas, naar beneden ging, zag ze dat de rest van het huis er donker uitzag. Er was geen Winnie te bekennen. Zou die nog bij Marian zijn? Ze liep de trap af en deed het licht in de gang aan. Eerst koffie en pijnstillers, daarna zal ik ze eens bellen. Onderweg naar de keuken liep ze langs de voordeur waar ze een stapel post op het matje vond. Ze bukte zich om het op te rapen, haalde de kranten die er tussen zaten uit, legde de rest op de tafel in de hal en slofte naar de keuken, waar ze het licht aandeed en koffie zette. Terwijl de koffie pruttelde pakte ze de Telegraaf die opende met het artikel:
-------PINGUINS HOEREREN OM STENEN VOOR NEST TE BEMACHTIGEN-------
London - Vrouwtjespinguins blijken zeer bedreven in het oudste beroep ter wereld, zo blijkt uit een onderzoek van Britse zoologen. Ze bieden mannetjes hun seksuele gunsten aan in ruil voor stenen. Het is de eerste keer dat dergelijk hoerig gedrag bij dieren is geconstateerd, zei dr. Fiona Hunter van de Universiteit van Cambridge tegen de BBC. Ze heeft 5 jaar lang het paringsgedrag van pinguins bestudeerd op Ross Island, zo'n 1500 kilometer van de Zuidpool.
Inzet van het minnespel zijn stenen waarmee de vrouwtjes een nest kunnen bouwen. Hunter: Stenen zijn schaars goed en zijn daarom hetzelfde als harde valuta voor ons.
Het aantal pinguinhoertjes is vrij klein, slechts een paar procent van de kolonie. Ze richten zich op alleenstaande mannetjes, anders zouden de vrouwtjes partners van deze mannetjes hen verjagen.
Soms leiden ze hun "klant" om de tuin. Nog voordat het uitvoerige verleidingsritueel voorbij is, gaan ze er met een steen vandoor zonder te paren. Hunter zag een vrouwtje dat in totaal 62 stenen had verzameld. (ANP)
Christel las het artikel en dacht: Waar moet het naar toe met deze wereld? Noemen ze dit voorpaginanieuws? Ze legde de krant neer en pakte de Pottendaler Koerier om te kijken of er iets over de brand van de vorige nacht in stond. Op de voorpagina zag ze een grote foto van brandweerlieden die bezig waren de brand te blussen. Onder de foto las ze:
GROTE BRAND IN CENTRUM VAN POTTENDAAL.
Grote brand schrikt inwoners van centrum op. Met man en macht probeert de brandweer van Pottendaal de brand in oude pakhuizen in het centrum meester te worden. Bluswerkzaamheden duurden tot 7 uur vanochtend vroeg. Lees verder op blz. 3, kolom 1 en 2.
Christel sloeg de voorpagina om en las snel de rest van het artikel. Haar ogen gleden over de regels die er stonden.
Begonnen in oud pakhuis.........binnenkort gerenoveerd worden.....winkels, cafees en woningen Oorzaak brand nog niet bekend volgens brandweerwoordvoerder......sluit mogelijk opzet niet uit.....tweede grote brand in binnenstad dit jaar..... onderzoek ingesteld.....strop voor uitgaansgelegenheden.........miljoenenschade......geen doden...........De brand eiste 3 slachtoffers die met ernstige verwondingen in het brandwondencentrum in Beverwijk zijn opgenomen.
Ze trok bleek weg toen ze las dat het er niet een, maar drie slachtoffers waren die in levensge- vaar verkeerden. Ze zag ineens weer dat verbrande lichaam, op de brancard liggend, voor zich. Gelukkig was ze er zelf zo goed vanaf gekomen. Als het maar niet iemand was die ze kende. Gelukkig was Winnie gisteravond al eerder met Marian mee naar huis gegaan, wat haar eraan herinnerde dat ze de dames nog moest bellen. Maar eerst een bakje koffie inschenken.
Ze stond op om de melk uit de koelkast halen. Op dat moment voelde ze iets harig langs haar benen glijden. Ze schrok. Oh gelukkig. Het was mevrouw Jorritsma maar. Ze bukte zich en aaide mevrouw Jorritsma over haar kop.
Heb je honger, wijfie? Ja, je hebt al de hele alleen nog maar brokjes gehad.
Mevrouw Jorritsma: Mauw. Mauw.
Christel bekeek de zwarte pers, die haar met dat platgeslagen gezichtje terugkeek.
Mauw, mauwde mevrouw Jorritsma.
Ja, je eten komt zo. Hoe je het iedere keer voor elkaar krijgt om ineens uit het niets op te duiken als ik de koelkast wil openen, snap ik niet. Ben je soms helderziend?, vroeg Christel.
Ze wilde net de koelkast openen toe ze zag dat er een briefje onder een koelkastmagneet geplakt zat.
Lieve Christel,
Je lag vanochtend zo lekker te slapen, daarom dit briefje. Ik heb je geprobeerd wakker te maken, maar het leek wel of je in coma lag. Ik vind het ook heel lullig om dit te moeten schrijven maar ik had het hart niet je te wekken. Je zag er zo lief uit.
Anyway, Marian heeft me gevraagd mee te gaan op survivaltocht in de Ardennen. Ik had heel erg de behoefte om er een weekje tussen uit te gaan. We bellen je van de week wel om te laten weten waar we zitten en hoe het gaat. Pas goed op jezelf, mijn lieve meid. Ik zie je volgende week weer.
Liefs Winnie.
P.S. Er ligt nog vis in de koelkast.
GODVERDEGODVERDEGODVERDEGODVERDEGODVERDEGODNOGAANTOE
Vloekte ze heel hard en heel, heel, heel grondig. Er was niemand aan wie ze haar verdriet, haar pijn, haar angst kwijt kon. Ze pakte de vis uit de koelkast, gooide hem in de lucht en schopte. De vis vloog met een knal tegen de pannenrek die boven haar kookeiland, in het midden van de keuken, hing. Alle pannen donderden met een hels kabaal op het aanrecht en over de vloer.
Mevrouw Jorritsma krijste van schrik en ging er als de wind vandoor via het kattenluikje.
Christel keek met grote ogen van schrik naar de puinhoop die ze veroorzaakt had en bleef als versteend een tijdje staan. Ze wilde net gillen toen de deurbel ging.
Christel stiefelde naar de voordeur. Als dat Winnie en Marian zijn, dan zal ik ze.
Woest trok ze de deur open en wilde net als een ouderwetse viswijf tekeergaan toen ze zag dat het de buurman Eric Edouard was.
'Gaat het een beetje? Is alles in orde?'vroeg hij bezorgd.
Alle woede ebde uit haar lichaam en ze vloog in zijn armen en barstte in snikken uit.
Hij wiegde haar in zijn armen terwijl hij zachtjes troostende woorden tegen haar fluisterde. Hij keek over haar hoofd heen naar de keuken en zag de enorme ravage aan potten en pannen.
'Kom maar,' zei hij.' Jij gaat met mij mee. We laten de boel nu de boel, je vertelt me eerst wat er allemaal gebeurd is en dan komen wij je straks wel helpen opruimen. Kom maar.'
Eric E. trok de deur dicht en loodste Christel mee naar zijn huis. Daar zette haar in de woonkamer op de bank en schonk een glas wijn voor haar in.
Wat was er nou?
Christel keek op toen ze de vreemde mannenstem hoorde. In de deuropening van de kamer stond een nogal androgyne jongeman die - viel haar toen pas op - net als Eric E. alleen in spijkerbroek en verward haar gekleed was.
'Oh, dit is de buurvrouw,' Christel. 'Ik had jullie gisteravond willen voorstellen, maar dat is er niet meer van gekomen. '
Hij overhandigde Christel het glas wijn en ging naast haar zitten. De jongeman keek bezorgd naar Christel.
Wat is er gebeurd. Wij hoorden zo'n lawaai; we dachten dat het inbrekers waren. Is alles in orde? Heb je je pijn gedaan?
Terwijl hij aan het praten was kwam hij verder de kamer in en ging tegenover haar op de koffietafel zitten. Ze keek hem met betraande ogen aan. Snikkend deed ze het verhaal van wat er de avond ervoor allemaal was gebeurd.
Hoe ze een droomvrouw had ontmoet die, net als in de meeste dromen, bedrog bleek te zijn. De gouden doos, de klap die daarop volgde. Hoe ze terug was gelopen naar BTD. De vreemde hallucinaties, het lichaam op de brancard. Het briefje, de vis en de puinhoop. Vooral de puinhoop die haar leven nu was.
Uitgeput van het vertellen, keek ze Eric E. en de jongeman aan.
'Shit!', zei de jongeman. 'Daar kun je boek mee vullen!'
Dat zal me een Bouquet Reeks verhaal worden, zei Christel, waarna ze haar neus uitvoerig snoot aan een tissue die ze in de zak van haar badjas had gevonden.
'Bijvullen?', vroeg Eric E. terwijl hij opstond om de fles te pakken.
'Ja, doe maar, 'zei Christel, die zich opgelucht begon te voelen nu ze haar verhaal had kunnen vertellen.
'Doe mij maar een kleintje,' zei de jongeman. 'Oh wat stom van me,' ging hij verder. 'Ik heb mezelf nog niet voorgesteld, ik ben Caspar.' Hij stak zijn hand uit.
Christel veegde eerst haar hand aan haar badjas voor ze hem een vochtig handje gaf en stelde zich ook voor.
Toen de formele introducties achter de rug waren en iedereen van drank voorzien op de bank zat, bleef het een tijdje stil.
Eric Edouard en Caspar keken elkaar aan. Met zijn ogen maakte Caspar, Eric duidelijk dat het hem een goed idee leek als Christel een nachtje zou blijven slapen. Eric Edouard knikte en daad bij woord voegend, zei hij Christel dat het hem beter leek dat ze een nachtje bleef. Zo alleen in huis leek hem maar niks. Christel sputterde eerst nog een tijdje tegen, maar liet zich al snel overhalen. Ze wilde eigenlijk liever niet alleen blijven die nacht.
Terwijl de heren de logeerkamer in orde maakten, zat Christel op de bank voor zich uit te staren en dacht niets. Ze was te moe om te denken. Af en toe nam ze een slokje van de wijn. Ze kon haar ogen maar met moeite open houden en schrok dan ook toen ze Caspar hoorde praten.
'De logeerkamer is klaar. Eric is effe hiernaast een tandenborstel halen. Hij is zo terug. Zal ik je even naar boven brengen? Je ziet eruit alsof je kapot bent.'
Christel knikte, zette haar glas of tafel en liet zich naar de logeerkamer brengen. Ze sloeg het dekbed open en kroop in bed.
'Dank je wel, 'fluisterde ze toen hij het dekbed over haar heentrok.
'Als ik iets voor je doen kan, laat het me weten. Ik breng je zo wat handdoeken en je tandenborstel als Eric terug is. En terwijl jij ligt te slapen, gaan wij bij jou de keuken in orde maken. Slaap zacht.'
Christel hoorde hem niet eens, ze sliep al.
De volgende middag werd ze wakker. Met haar ogen dicht bleef ze nog even liggen genieten van de warmte van het bed. De sloeg haar ogen open en keek naar het plafond. Waar was ze? Ze lag in ieder geval niet in haar eigen bed. Toen drong tot haar door dat ze de vorige avond bij de buurman was blijven slapen. Ze schopte het dekbed van zich af en liep de kamer uit. Toen ze de deur opendeed, zag ze een stapel handdoeken met daar bovenop haar tandenborstel, op een kastje naast de badkamerdeur liggen. Er lag ook een briefje bij.
Haai Christel,
Hopelijk heb je lekker geslapen. Ik moest vanmiddag even weg (crisis op het werk) en hoop over een paar uur weer thuis te zijn. Hopelijk ben je er nog als ik terugkom. Zo niet dan wip ik straks even bij je binnen. Ga lekker onder de douche en laat je daarna door Caspar verwennen. Die kan fantastisch koken. Je moet zijn ontbijt proeven.
Liefs Eric Edouard.
Na het douchen liep ze de trap af naar de keuken waar een heerlijke geur vandaan kwam.
Ze stak haar hoofd om de deur en zag Caspar druk bezig met een kalkoen. Hij had de kalkoen net uit de oven gehaald en was bezig het vet en sappen erover te gieten. Het water liep Christel in de mond (mij nu ook). Terwijl hij daarmee bezig was, zong hij. Christel bleef staan en sloeg hem gade. Zijn stem was licht, maar zuiver en gaf haar een gevoel van hoop. Alles zou goed komen.
Ze kreeg kippevel over haar hele lichaam. Hoe was het mogelijk dat iemand met zijn stem in staat was je mee te nemen in een fantasie?
Caspar dekte de kalkoen af met aluminiumfolie en zette het weer in de oven. Toen hij zich oprichtte, zag hij dat hij publiek had.
Christel liep verder de keuken in terwijl ze applaudisseerde.
Dank je. Hij maakte er een buiging bij.
'Oh wat kun jij mooi zingen, zeg. Ik kreeg er kippevel van.'
'Vond je het echt mooi? ' vroeg Caspar. Verlegen keek hij haar aan. Toen hij zag dat ze het meende, glimlachte hij.' Dank je wel, dat doet me plezier! Heb je een beetje kunnen slapen?
Als een blok. Hoe laat is het eigenlijk?'
Het bleek al half drie te zijn.
'Heb ik zo lang geslapen?', vroeg Christel.
'Ja, ik heb een paar keer bij je gekeken, maar je sliep zo vast. Heb je honger?', ging hij verder.
Ja, als een paard.
'Mooi zo. De koffie is al klaar, ik wilde net zelf een bakkie nemen. Ik ben alvast begonnen aan het avondeten, ik moet vanavond vroeg weg. Heb je zin in een omelet?'
'Ja, lekker.'
Christel ging aan de keukentafel zitten. Ze had nauwelijks tijd om een slokje koffie te nemen. Binnen een paar minuten had Caspar voor haar een omelet op tafel getoverd waar je u tegen zegt. Mooi geel van kleur aan de buitenkant, zacht en donzig en nog net niet gaar van binnen, zoals een omelet hoort te zijn. Naast de omelet lagen flinterdunne rolletjes gebakken zalmfilet, panchetta en kipfilet. Met een rasp maakte hij grote vlokken Parmesaanse kaas die op en naast de omelet dwarrelden.
'Dat ziet er waanzinnig lekker uit,' zei Christel toen ze het bord voor zich zag.
Ze had ook al met grote ogen van bewondering naar hem gekeken toen hij ermee bezig was geweest. Het was alsof ze naar een balletvoorstelling keek, zoals hij van links naar rechts van het aanrecht en fornuis had bewogen. Vloeiend en gracieus, druk in de weer met kruiden, specerijen, pannen en ingredienten.
Eet maar snel op, anders wordt het koud, zei hij terwijl hij twee plakjes goudbruin geroosterd brood en een kommetje zelfgemaakte boter op een ontbijtbord naast haar neerzette.
(Trellie, ik krijg alweer honger. Wil je mij nooit meer kookscenes laten schrijven. Ben zo terug). (Ben ik weer, het is fastfood geworden. Kipvingers, best lekker op brood).
Uitgehongerd viel ze aan. Een omelet had haar nog nooit zo goed gesmaakt.
'Dat was de lekkerste omelet die ik ooit gegeten heb. Waar heb je zo goed leren koken? '
'Mijn pleegmoeders hebben een restaurant. Koken is me vanaf mijn achtste bijgebracht. Ik mocht in de weekenden altijd meehelpen in de keuken. Trouwens, ze wilden dat ik mijn zakgeld verdiende door ervoor te werken. Ik ben als bordenwasser begonnen, daarna mocht ik meehelpen bij het snijden van groenten, voor ze me lieten helpen bij het maken van simpele gerechten. En Piet hun kok, die een soort tweede vader voor me was, heeft me de fijne kneepjes van het vak geleerd.'
'Ben je ook kok geworden?,' vroeg Christel
'Nee, er is een tijd geweest dat ik niets liever wilde en ik heb het ook een tijdje gedaan. Maar, je weet hoe het is, soms lopen dingen in het leven anders dan gepland. Ben je klaar of wil je nog iets hebben?'
Christel schudde haar hoofd. Ze was verzadigd.
'Nee dank je, dat was erg lekker.'
'Mooi, geef je bord maar. Als je wilt mag je me helpen met de afwas, dan kunnen we ondertussen verder praten.'
Terwijl ze de afwas deden, kletsten ze verder.
Na de afwas gedaan te hebben, en nog eens naar de kalkoen te hebben gekeken, gingen ze aan de grote keukentafel zitten en schonken zich nog eens in.
Christel vroeg Caspar, die ze erg begon te mogen, uitgebreid naar zijn leven. Caspar, die op zijn beurt van hun gesprek genoot, vertelde honderduit. Over zijn lesbische pleegouders Kaat en Susanne, die altijd voor hem klaar hadden gestaan nadat hij op zijn achtste zijn vader had verloren en wees was geworden. Over hoe hij Eric Edouard had leren kennen en dat ze een tijd uit elkaar waren geweest. Kortom, over zichzelf.
Op haar beurt vertelde Christel over zichzelf. Over haar winkel, waar ze niet alleen van alles verkocht om je huis mee in te richten, maar waar ze ook aan opdrachten werkte als interieur-stylist. Hoe ze Winnie had leren kennen toen die bij haar bedrijf kwam solliciteren. Nu runden ze samen de winkel en woonden ze al vijf jaar samen. En over Marian, die ze al vanaf haar twintigste kende, toen ze net met haar bedrijf was begonnen.
Al vertellend vlogen de uren voorbij. In die korte tijd leek het wel of ze elkaar al jaren kenden, terwijl het pas sinds de avond daarvoor was.
'En wat doe je nu?', vroeg Christel, waarna ze opstond om de koffiepot te pakken.
'Je mag drie keer raden,' zei Caspar terug.
Christel dacht een moment na.
'Je zingt, ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die vindt dat je een mooie stem hebt.'
Caspar keek haar waarderend aan.
'Goed geraden. Ja, ik zing of zoals ik mezelf liever noem, ik ben entertainer.'
Vertel er wat meer over, zei Christel.
Met een ondeugende glimlach op zijn gezicht vertelde Caspar over de liedjes die hij het liefste zong: oude showbizz liedjes maar ook nummers waar je lekker op kon dansen.
'Op het moment treed ik veel op in discotheken en zalen in het land. Binnenkort ga ik op tournee door Europa, tenminste als alles goed gaat. Daarom had Eric jullie trouwens uitgenodigd. Hij wilde jullie, nu we weer bij elkaar zijn, aan mij voorstellen.'
Christel keek hem aan.
Wacht even, ze kreeg ineens een ingeving.
'Ben jij..., 'begon Christel.
'Ja.,,,'
'Ga weg, dat meen je niet. Je gaat me toch niet vertellen dat jij Miss Kitty Klichee bent. Dat bestaat niet!'
'Toch is het zo, 'antwoordde Caspar.
'Niemand gelooft me als ik dit vertel, zeker Winnie en Marian niet.'
'Als je het niet erg vind, zou ik het prettiger vinden als je het niet aan iedereen zou vertellen. Daar heb ik zo mijn redenen voor. Dat je het aan Winnie vertelt, en aan Marian, vind ik niet erg. Maar beloof me dat je het niet verder vertelt. Zij mogen het ook niet verder vertellen. Als het algemeen bekend wordt dat ik Kitty ben, zou dat voor mij weleens hele vervelende gevolgen kunnen hebben!'
Caspar keek Christel met een ernstig gezicht aan.
'Okee, beloofd! Maar mag ik ook weten waarom? Of heb je liever niet dat ik daar naar vraag?'
'Nee hoor. Ik vind het niet erg dat je het vraagt, maar vind je het erg als ik je dat een andere keer vertel. Ik hoor de auto van Eric al. '
Hij keek op de klok.
'Shit, het is bijna half zes. Ik mag wel opschieten als we bijtijds willen eten. Wil jij de groente uit de koelkast halen, dan zet ik alvast de pannen op het vuur. '
Terwijl hij zich daarmee bezig hield en Christel de groente, die al gewassen en gesneden was, uit de koelkast haalde, ging de voordeur open. Caspar zette het vuur laag en liep naar de hal, waar hij Eric Edouard stevig op zijn mond zoende. Met hun armen om elkaar kwamen ze de keuken in.
'Hoi Christel, hoe is 't?''
Christel zette de spruitjes op het aanrecht en beantwoordde zijn groet.
'Beter dan gisteren. Ik heb heerlijk geslapen. Bedankt voor de gastvrijheid.'
'Mooi zo. Hebben jullie je een beetje vermaakt toen ik weg was?'
'Ja hoor, we zijn hard op weg om hartsvriendinnen te worden.' Met een wenkbrauw omhooggetrokken keek ze hem aan.
Eric keek van de een naar de ander.
'Dus je hebt verteld wie je alter ego is?'
Uhuh, zei Caspar die bezig was reepjes spek op de kalkoen te leggen voor hij deze zonder folie de oven weer inschoof.
'Ik wilde niet dat ze dacht dat je heteroseksueel was geworden na het zien van een vreemde vrouw die je huis op de meest onmogelijke tijden verlaat, ' ging hij verder, Eric verliefd aankijkend.
'Ik? Een hetty? Dat moet een bijzondere vrouw zijn, wil ik daar voor vallen,' grapte Eric terug.
'Zeg dames. Zo kan die wel weer, 'onderbrak Christel het tweetal.
'Het is misschien erg politiek correct van me, maar travestieten zijn geen vrouwen! 'T is maar dat jullie het weten.'
Ze keek de heren aan.
Er viel een stilte.
'Christel,' zei Caspar,' ik beloof je dat ik op een dag zal vertellen waarom ik doe wat ik doe. Echter niet nu. Ik kan je verzekeren dat ik heel goed weet dat ik geen vrouw ben, dat zal ik ook nooit worden. Ik ben een man. Toevallig verdien ik mijn brood door als vrouw op te treden. Dat doe ik niet om de draak te steken met vrouwen. Eigenlijk zou je naar een van mijn optredens moeten komen kijken. Ik probeer in mijn act zo goed als ik kan een bepaald type vrouw te spelen. Ik ben daar ook erg goed. Heel veel mensen hebben niet door dat ik een man ben en dat wil ik voorlopig zo houden.'
Eric knikte bevestigend.
'Geloof me Christel, ik zou ook liever willen dat het niet nodig was voor Caspar om zo vermomd op te treden. Ik kan je ook verzekeren dat hij heel erg goed is, voorzover ik het kan beoordelen, de beste die er is. '
'Ik geloof jullie. Ik wou alleen even kwijt dat travestieten geen vrouwen zijn. Ben je echt zo goed?,' vroeg ze.
'Ik doe mijn best, 'zei Caspar. 'Zo, als jullie het niet erg vinden ga ik verder met het eten. Als jullie alvast de tafel dekken, kunnen we zo eten. Goed?'
Christel en Eric dekten de tafel, terwijl Caspar zich met het eten bezighield. Al gauw zaten ze gezellig aan tafel te genieten van Caspar's kookkunsten. Net als eerder op de middag genoot Christel van iedere hap die ze naar binnen werkte.
Na het eten deden ze met z'n drieen de afwas en ruimden ze de keuken op, waarna ze koffie dronken.
Zo, zei Caspar, die als eerste zijn koffie ophad. Ik moet ervandoor. Hij stond op, liep naar de hal en kwam even later terug met een dikke winterjas en sjaal aan.
'Christel, zei hij en hij bukte zich om haar te kussen. 'Ik weet niet hoe laat ik vanavond terug ben, maar als ik je dan niet zie, pas goed op jezelf en als ik iets voor je kan doen, laat het me weten.' 'Beloofd?'
Christel stond op en sloeg haar armen om hem heen.
'Dank je wel. 'Ze kuste hem terug.' Jij ook; pas goed op jezelf. Als je van de week tijd hebt, gaan we ergens gezellig iets drinken. Okee? En bedankt voor alles. Als ik jullie niet had gehad.'
'Doen we! Niets te danken.'
Caspar draaide zich naar Eric.
'Zo, heer en meester. Loop je mee naar de deur?'
Eric Edouard stond op om zijn vriend uit te laten.
Christel hoorde ze met zachte stemmen in de gang praten. Ze kon niet veel verstaan behalve dat Eric erop aandrong dat Caspar voorzichtig zou zijn. Daarna bleef het stil. Ze kon alleen de zachte zoengeluiden van het afscheid horen.
Pas op dat jullie niet betrapt worden, hoorde ze hem fluisteren voor hij de voordeur dichtdeed.
Hoe geheimzinnig.
|
|
